15 minut do 3 godzin. Jeden z leków stosowanych u chorych z niedrobnokomórkowym rakiem płuca (winorelbina) jest również dostępny w formie tabletek. Chemioterapia jest podawana w określonych odstępach czasu – najczęściej co 21 dni (tak zwany. „cykl chemioterapii”). Przed każdym cyklem chemioterapii niezbędne jest wykonanie W chromoterapii wykorzystuje się widmo widzialne promieniowania elektromagnetycznego, czyli kolory. Koloroterapia najczęściej polega na naświetlaniu określonych punktów na ciele lub większych obszarów ciała i skóry. Światło aplikuje się przy użyciu kolorowych żarówek lub halogenowych lamp do chromoterapii. JAK WYGLĄDA CHEMIOTERAPIA: najświeższe informacje, zdjęcia, video o JAK WYGLĄDA CHEMIOTERAPIA; Jak wygląda leczenie chemioterapią i temdolem? Bezdech senny u dzieci – leczenie. Bezdech u dziecka można zaobserwować dzięki specjalnym urządzeniom takim jak monitory oddechu przeznaczone do użytku w warunkach domowych (zalecane przede wszystkim rodzicom wcześniaków). Ale u najmłodszych dzieci, noworodków i niemowląt, trzeba niekiedy przeprowadzić badania w szpitalu. AML stanowi około 80% ostrych białaczek u dorosłych i tylko około 15% białaczek u dzieci. Średnia zapadalność u dorosłych wynosi około 5 osób na 100 000 mieszkańców na rok i rośnie z wiekiem. U osób >65. roku życia jest 10-krotnie większa niż u osób w wieku 30–35 lat. Średni wiek przy rozpoznaniu wynosi 65–70 lat Podczas gdy przechodzisz chemioterapię, musisz poznać kilka bardzo ważnych faktów na temat pielęgnacji skóry głowy po leczeniu. Te informacje pomogą Ci zadbać o włosy i zapobiec ich wypadaniu po chemioterapii. Chemioterapia może sprawić, że Twoje włosy będą suche i podrażnione. Aby chronić skórę głowy przed podrażnieniami ko7Cij. Jak wygląda onkologia dziecięca w Polsce? Przepełnione sale, dzieci z chemioterapią na korytarzach, rodzice śpią na podłodze/ Facebook @Natalia Waloch Opublikowano: 12:58Aktualizacja: 13:01 Niedobór personelu medycznego, przepełnione sale, brak miejsc dla rodziców chorych dzieci, toaleta dwa piętra niżej, prysznic w szatni. Tak wygląda codzienność na dziecięcej onkologii w Polsce. „- A i tak wszyscy mówią, że w tym kraju, jak mieć raka to lepiej jako dziecko, bo u dorosłych jest jeszcze gorzej – mówi moja przyjaciółka”, pisze dziennikarka Natalia Waloch. Onkologia w PolsceLeczenie na oddziale onkologii dziecięcejBrak personelu medycznegoRodzice dzielą się własnymi historiami Każdego roku w Polsce diagnozuje się około 1300 przypadków chorób nowotworowych u dzieci. Przy czym Najwyższa Izba Kontroli alarmuje, że do 2025 r. ogólna zachorowalność na nowotwory wzrośnie i stanie się główną przyczyną zgonów. Polski pacjent nie może wciąż korzystać z porównywalnych do krajów zachodniej Europy opcji terapeutycznych, nowoczesnych urządzeń i technologii czy leków. Co w takiej sytuacji polska onkologia ma do zaoferowania chorym dzieciom? 18 ośrodków onkologii i hematologii dziecięcej. Z reguły po jednym na województwo, z małym wyjątkiem w dwóch województwach z najmniejszą i w dwóch z największą liczbą mieszkańców. Większość rodziców z dziećmi musi więc dojeżdżać na leczenie wiele kilometrów od miejscowości swojego zamieszkania. Jednak nie to wydaje się najgorsze. Leczenie na oddziale onkologii dziecięcej Dramat onkologii dziecięcej w Polsce opisała na swoim profilu na Facebooku, na prośbę przyjaciółki, dziennikarka Natalia Waloch. Ostatni rok moja przyjaciółka i jej mąż spędzili ze swoim kilkuletnim synem na różnych oddziałach onkologicznych. Dotąd było to jej prywatne, bardzo trudne i intymne doświadczenie, ale po występie Joanny Lichockiej poprosiła mnie, żebym w jej imieniu napisała kilka rzeczy. Zdjęcie pochodzi z Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. Przyjeżdżają tu dzieci z całej Polski, bo jest to oddział specjalistyczny (guzy lite kości i tkanek miękkich) ze światowej klasy specjalistami -pisze dziennikarka. Jak wygląda codzienność rodziców dzieci chorujących na nowotwór? Miejsc na oddziale jest kilkanaście, dzieci z chemią często leżą na korytarzu. – Nikt nie marudzi, bo specjaliści są tu znakomici. Każdy zagryza zęby, bo wie, że te warunki to nie wina szpitala – mówi moja przyjaciółka. W salach dla chorych jest tak ciasno, że nawet nie ma miejsca na walizkę. Sala na zdjęciu to pokój dla najmłodszych dzieci oraz dzieci w trakcie diagnoz. Jest tu pięć łóżek, wszystkie zawsze są pełne. Przy każdym dziecku rodzic. W sumie 10 osób na maleńkiej powierzchni. Toaleta dla rodziców jest dwa piętra niżej, w publicznej przestrzeni. Jak rodzic chce się wysikać, musi zostawić dziecko samo. Kiedy moja przyjaciółka była tam z synem, najmłodszy pacjent miał 8 miesięcy. Naprawdę trudno jest zostawić niemowlę w trakcie chemii nawet na 10 minut. Ale najlepszy rodzic musi czasem iść do toalety, więc gna przez korytarze i trzyma kciuki, żeby nie było kolejki, niczego, co przedłuży nieobecność przy łóżku. Prysznic dla rodziców jest w szatni dla pracowników, co pewnie nie ułatwia życia ani pracownikom, ani kąpiącym się rodzicom – opisuje Waloch. Ostatni rok moja przyjaciółka i jej mąż spędzili ze swoim kilkuletnim synem na różnych oddziałach onkologicznych. Dotąd… Gepostet von Natalia Waloch am Dienstag, 18. Februar 2020 Brak personelu medycznego To jednak nie koniec problemów. Szacuje się, że w Polsce brakuje od 30 do 50 tys. lekarzy i ok. 8 tys. pielęgniarek. Wskaźnik praktykujących lekarzy w Polsce wynosi 2,4 na 1000 mieszkańców. Wobec średniej unijnej (3,7 na 1000 mieszkańców) wypadamy w tym rankingu bardzo słabo. Dodatkowo większość specjalistów w naszym kraju jest w wieku przedemerytalnym, a młodzi rzadko wybierają specjalizację onkologiczną. Ponadto wielu młodych po studiach medycznych wyjeżdża za granicę, gdzie mogą pracować krócej i za większe pieniądze. I koło się zamyka. W Przylądku Nadziei, pięknym wielkim szpitalu ze wszelkimi wygodami, brakuje lekarzy do leczenia dzieci. Z kolei w Bydgoszczy w Szpitalu Uniwersyteckim (!) im. Jurasza brakuje pielęgniarek, bo szpital ma taką politykę, że ich pielęgniarki zarabiają jedną z niższych stawek w regionie. Stąd w czasie rekrutacji udało się zatrudnić jedynie siostry zakonne. Jednocześnie w tej samej Bydgoszczy jest ileś tam pielęgniarek z Ukrainy, które na pniu wzięłyby posady, ale nostryfikacja dyplomów się w Polsce wlecze i wlecze – dodaje dziennikarka. Rodzice dzielą się własnymi historiami Post doczekał się już ponad 35 tys. udostępnień i licznych komentarzy. Większość osób pisze o swoich doświadczeniach z pobytów z dzieckiem w szpitalu. I niestety, na innych oddziałach dziecięcych sytuacja wygląda podobnie. Rodzice śpiący na podłodze w i tak już przepełnionym pokoju, w którym same pielęgniarki nie mają jak się poruszać. „Pamiętam widok majtek pielęgniarki, która stała nade mną, bo musiała podłączyć kroplówkę dziecku na sąsiednim łóżku” „Byłam z noworodkiem w szpitalu na Polanki w Gdańsku. Też ciekawie nie było. Brak czajnika, lodówki, do najbliższego baru 20 min, z prysznica leciała lodowata woda (a ja w połogu). Na salę nie można było nawet wnieść nic miękkiego pod pupę (i cięcia czy pęknięcia porodowe), bo bakterie… Szpitale w PL to jakaś masakra” „To nie z onkologii, ale też „miło”. Łóżeczka dzieci x 4. Miejsca dla rodziców x 2 . Reszta na krzesłach w korytarzu lub wymianki. „Tak jest chyba w każdym szpitalu. Ponad rok temu we Wrocławiu było identycznie, spałam na czymś twardym przykryta wyżebranym kocem, bo trafiliśmy tam z marszu. W Toruniu było o tyle lepiej, że mogłam spać z dzieckiem w jednym łóżku. I fakt, były to tzw. normalne oddziały” Dramat rozgrywający się w polskich szpitalach tyczy się nie tylko małych pacjentów i ich rodziców. Brak personelu medycznego sprawia, że lekarze i pielęgniarki pracują po godzinach. „Szpital w Poznaniu styczeń tego roku. Na szczęście my tylko 3 dni, ale niektóre dzieci kilka tygodni. Rodzice muszą być non stop przy dziecku, bo i z ich opieką pielęgniarki mają pełne ręce roboty. Lekarz miał chyba całodobową zmianę. Był po przyjęciu, był pod wieczór, a rano operował! A potem jeszcze czekała na niego przychodnia przy innym szpitalu. To, że Ci ludzie pracują w tych warunkach za takie pieniądze, to cud” „Mam własną kolekcję zdjęć. Cudowni lekarze, naprawdę doskonali specjaliści z ogromną empatią i niestety urągające warunki pracy i pobytu chorych. Tak jak na zdjęciu powyżej” „- A i tak wszyscy mówią, że w tym kraju, jak mieć raka to lepiej jako dziecko, bo u dorosłych jest jeszcze gorzej – mówi moja przyjaciółka” – kończy wpis Waloch. Zobacz także Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Ewa Wojciechowska Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy „Pijemy, kiedy chce nam się pić, a nie wtedy, kiedy mamy wodę pod ręką”. O trudnych czasem powrotach do seksu po porodzie opowiadają ginekolog i psycholożka „Wpojono nam, że trzeba dążyć do celu, nawet jeśli po drodze pojawiają się trudności”. Dlaczego tak trudno reagować na mobbing, mówi psycholożka Karolina Ołdak „Chcę wspierać kobiety i w jednym, i w drugim nieszczęściu”- mówi Kasia Morawska, zwolenniczka legalnej aborcji i dawczyni komórek jajowych Marysia Warych: „Ludzie myślą, że mamy dwa tryby: albo nie możemy wstać z łóżka, albo mamy halucynacje i słyszymy głosy. Tymczasem choroba afektywna dwubiegunowa ma różne oblicza” Białaczka to cała grupa nowotworów złośliwych układu krwiotwórczego. Białaczka może być ostra lub przewlekła, szpikowa lub limfatyczna. Objawy białaczki nie są charakterystyczne, dlatego jej rozpoznanie nie zawsze jest łatwe. Istnieją jednak pewne symptomy, które, gdy pojawiają się razem, mogą sugerować chorobę nowotworową krwi. Dowiedz się, jak rozpoznać objawy białaczki u dzieci i dorosłych oraz jak przebiega leczenie białaczki. Autor: Getty Images Spis treści Białaczka: przyczyny Białaczka: rodzaje Białaczka: objawy u dorosłych Białaczka: objawy u dzieci Białaczka: rozpoznanie Białaczka: leczenie Białaczki (łac. leucaemia) są chorobami nowotworowymi układu krwiotwórczego, które dotyczą układu białych krwinek. Ich charakterystyczną cechą jest obecność klonu stransformowanych komórek, które wywodzą się z wczesnych stadiów rozwojowych hematopoezy. Komórki te dominują w szpiku i we krwi oraz tworzą nacieki w różnych narządach. Częstość zachorowań w wieku 30-35 lat wynosi około 1/100 000, natomiast u osób po 65 roku życia wzrasta do około 10/100 000. Warto wiedzieć, że białaczki częściej występują u mężczyzn niż u kobiet. Dr Janusz Meder o tym, co możemy zrobić, żeby wcześnie wykryć nowotwór Białaczka: przyczyny Przyczyny rozwoju białaczek są złożone i w wielu wypadkach niewyjaśnione. Najczęstszymi czynnikami etiologicznymi są: czynniki genetyczne (np. u pacjentów z zespołem Downa występuje zwiększone ryzyko zachorowania na ostrą białaczkę szpikową) wirusy (np. ludzki wirus T-limfotropowy HTLV-1 lub 2 wywołuje ostrą T-komórkową białaczkę limfatyczną) uszkodzenie szpiku przez promieniowanie jonizujące leki cytostatyczne (np. leki alkilujące) substancje chemiczne (np. fenol) W wyniku zadziałania czynnika etiologicznego dochodzi do uszkodzenia materiału genetycznego, czego następstwem są translokacje w obrębie chromosomów i powstanie genów hybrydowych. Skutkuje to transformacją nowotworową hematopoetycznych komórek pnia i ekspansją złośliwego klonu komórek - wszystko to odbywa się kosztem prawidłowej hematopoezy. Dochodzi również do postępującego upośledzenia czynności szpiku kostnego. Białaczka: rodzaje Białaczki można podzielić na ostre i przewlekłe. Do ostrych białaczek zalicza się: ostre białaczki niezróżnicowane ( ostre białaczki szpikowe (nielimfoblastyczne) AML (Acute Myelogenous Leukemia) -> ostra białaczka mieloblastyczna bez cech dojrzewania (M1) -> ostra białaczka mieloblastyczna z cechami dojrzewania (M2) -> ostra białaczka promielocytowa (M3) -> ostra białaczka mielomonocytowa (M4) -> ostra białaczka monocytowa niezróżnicowana (monoblastyczna) (M5a) -> ostra białaczka monocytowa zróżnicowana (M5b) -> ostra erytroleukemia (M6) -> ostra białaczka megakariocytowa (M7) ostre białaczki limfoblastyczne ALL (Acute Lymphoblastic Leukemia) Podział morfologiczny: -> podtyp L1 typ limfocytowy -> podtyp L2 typ limfoblastyczny -> podtyp L3 typ Burkitta Podział immunologiczny: -> null -> pre-pre-B -> common -> pre-B -> pre-T -> tymocytowa -> T-komórkowa Do przewlekłych białaczek należy: przewlekła białaczka szpikowa CML (Chronic Myelogenous Leukemia) (zaliczana jest do zespołów mieloproliferacyjnych) przewlekła białaczka limfatyczna CLL (Chronic Lymphocytic Leukemia) (związana z grupą chłoniaków) przewlekła białaczka mielomonocytowa CMML (Chronic Myelomonocytic Leukemia) (zaliczana jest do zespołów mielodysplastycznych) Białaczka: objawy u dorosłych Spis treści Ostra białaczka szpikowa: objawy Przewlekła białaczka szpikowa: objawy Ostra białaczka limfoblastyczna: objawy Przewlekła białaczka limfoblastyczna: objawy Przewlekła białaczka eozynofilowa-objawy Przewlekła białaczka neutrofilowa: objawy Przewlekła białaczka mielomonocytowa: objawy Przewlekła białaczka limfatyczna: objawy Białaczka włochatokomórkowa: objawy Objawy białaczki ze względu na fakt, że nie są charakterystyczne i zwykle rozwijają się stopniowo, często w początkowym etapie są zupełnie bagatelizowane przez chorego. Zdarza się, że przypadkowe rozpoznanie tej choroby opiera się na rutynowo wykonanej morfologii krwi opisano symptomatologię najczęściej występujących białaczek u osób dorosłych i dzieci. Ostra białaczka szpikowa: objawy Ostrej białaczki szpikowej rozwijają się gwałtownie. Chory zgłasza się do lekarza z powodu obecności zespołu objawów, które związane są z dysfunkcją szpiku kostnego. Do najczęściej występujących objawów ogólnych zalicza się: osłabienie gorączkę bóle kości i stawów Poza tym obecne są objawy związane z niedokrwistością, obniżeniem odporności, objawy skazy krwotocznej, leukostazy oraz objawy wynikające z nacieczenia narządów przez komórki białaczkowe. Do objawów związanych z niedokrwistością zalicza się osłabienie, zawroty głowy, bladość skóry i błon śluzowych, a także duszność wysiłkową. U chorego obserwuje się zwiększoną podatność na zakażenia. Szczególnie predysponowaną okolicą do występowania zmian zapalnych jest jama ustna. Obecne tu mogą być afty, bolesne owrzodzenia, nawracające opryszczki, ale również zmiany okołozębowe (np. ropnie) czy ciężkie anginy. Oprócz tego chorzy narażeni są na zapalenia płuc o etiologii bakteryjnej i grzybiczej, które niejednokrotnie mają bardzo ciężki przebieg. Szczególnie niebezpieczne dla życia chorego są objawy skazy krwotocznej. Przyjmują one postać krwawień z nosa i dziąseł, plamicy błon śluzowych i skóry, a także krwawień z przewodu pokarmowego i dróg rodnych u kobiet. Warto w tym miejscu wspomnieć, że bardzo silne krwawienia mogą być następstwem zespołu wykrzepiania wewnątrznaczyniowego wywołanego przez rozpadające się komórki białaczkowe. Jest to charakterystyczne dla białaczki promielocytowej. Objawy tzw. leukostazy występują jedynie u około 5% chorych i wynikają z zaburzenia przepływu krwi w mikrokrążeniu z powodu dużej leukocytozy - wartości powyżej 100 000/ul. Zalicza się do nich bóle głowy, zaburzenia świadomości, zaburzenia widzenia, objawy niedotlenienia (związane z zaburzeniem przepływu krwi w naczyniach płucnych), a czasem priapizm, czyli bolesny wzwód prącia. Komórki białaczkowe mogą naciekać różne narządy i wywoływać przez to różne objawy. Zalicza się do nich powiększenie węzłów chłonnych powiększenie wątroby powiększenie śledziony niewydolność serca zaburzenia rytmu serca ciężką niewydolność oddechową ból brzucha krwiomocz ból kości i stawów martwicę kości pogorszenie ostrości wzroku zapalenie ucha wewnętrznego lub zewnętrznego. Przy zajęciu przez komórki białaczkowe skóry, obecne mogą być na jej powierzchni guzki lub płaskie wykwity, a przy zajęciu naciekiem dziąseł - zaobserwować można ich przerost, doprowadzający w skrajnych przypadkach do przysłonięcia zębów. Na koniec nie można zapomnieć o możliwości obecności nacieków w obrębie obwodowego i ośrodkowego układu nerwowego. Przewlekła białaczka szpikowa: objawy W około 20 do 40% przypadków przewlekła białaczka szpikowa nie daje żadnych objawów w początkowym etapie. W miarę trwania choroby rozwijają się objawy podobne do ostrej białaczki szpikowej. Ma to związek z dużą leukocytozą (>200 000-300 000/ul). Zalicza się do nich: utratę masy ciała stany gorączkowe potliwość uczucie osłabienia zaburzenia świadomości bóle głowy priapizm (bolesny wzwód prącia) uczucie pełności w jamie brzusznej (wynika z powiększenia wątroby i śledziony) bóle w lewym podżebrzu bóle kostne Ostra białaczka limfoblastyczna: objawy Objawy ostrej białaczki limfoblastycznej są zbliżone do objawów ostrej białaczki szpikowej. W jej przebiegu częściej jednak dochodzi do powiększenia węzłów chłonnych, wątroby i śledziony. Objawia się to zazwyczaj bólami brzucha, a w przypadku zajęcia węzłów chłonnych śródpiersia - uczuciem ucisku w klatce piersiowej oraz dusznością. W przebiegu ostrej białaczki limfoblastycznej częściej też dochodzi do zmian białaczkowych w ośrodkowym układzie nerwowym. Przewlekła białaczka limfoblastyczna: objawy Ten typ białaczki może przez lata nie dawać żadnych objawów poza powiększeniem węzłów chłonnych i ewentualnie uczuciem osłabienia. Dopiero w zaawansowanym stadium rozwoju choroby pojawiają się bardziej charakterystyczne objawy, takie jak gorączka, nocne poty i gwałtowne chudnięcie, niedokrwistość oraz zwiększona podatność na infekcje wynikająca z upośledzenia odporności. Warto wiedzieć, że ten typ białaczki najczęściej jest diagnozowany u pacjentów powyżej 50. roku życia. Przewlekła białaczka eozynofilowa: objawy W momencie rozpoznania tej białaczki chorzy nie mają żadnych dolegliwości - pojawiają się one stopniowo. Oprócz gorączki, zmęczenia, utraty łaknienia i utraty masy ciała występować mogą objawy ze strony układu krążenia, układu oddechowego i przewodu pokarmowego. Poza tym obecne mogą być objawy neurologiczne i skórne. Ze strony układu krążenia stwierdzić można niewydolność serca, zaburzenia rytmu i przewodzenia, a także skłonność do incydentów zakrzepowo-zatorowych. Natomiast ze strony układu oddechowego – duszność oraz suchy kaszel. W przebiegu przewlekłej białaczki eozynofilowej wystąpić mogą bóle brzucha i biegunki (związane z obecnością owrzodzeń błony śluzowej, krwawieniem czy też perforacją), a także zaburzenia pamięci, zmiany zachowania, objawy polineuropatii obwodowej, jak również ataksja. Poza tym na skórze występować mogą podskórne guzki, pokrzywka, zaczerwienienie skóry, świąd skóry oraz obrzęk naczynioruchowy. Nierzadko chorzy skarżą się na bóle mięśniowo-stawowe i zaburzenia widzenia. W badaniu chorego zwracać może uwagę powiększenie wątroby lub śledziony. Przewlekła białaczka neutrofilowa: objawy Przewlekła białaczka neutrofilowa jest dość rzadkim nowotworem układu krwiotwórczego. Zdarza się, że współwystępuje z innym nowotworem - zwykle szpiczakiem mnogim. Dla jej przebiegu charakterystyczne jest powiększenie wątroby i śledziony, objawy dny moczanowej (najczęściej ostre zapalenie pojedynczego stawu z rumieniem w jego okolicy, o największym nasileniu w ciągu 6-12h) oraz niejednokrotnie zagrażające życiu choremu krwawienia, które są obecne mimo prawidłowej liczby płytek i prawidłowych czasów krzepnięcia. Przewlekła białaczka mielomonocytowa: objawy Przewlekła białaczka mielomonocytowa jest rzadkim nowotworem. U chorych występują typowe objawy ogólne dla białaczki: stany podgorączkowe (a nawet gorączki z potami nocnymi) osłabienie utrata masy ciała Obecne również są objawy wynikające z niedokrwistości – bladość skóry i błon śluzowych, szybka męczliwość, tachykardia, a także zwiększona podatność na zakażenia i skaza krwotoczna. Ze względu na fakt, że w przebiegu choroby dość często dochodzi do pozaszpikowych nacieków komórek białaczkowych, u chorego stwierdzić można powiększenie wątroby, śledziony i węzłów chłonnych, a także obecność zmian skórnych. Przy dużej liczbie monocytów obecny może być płyn wysiękowy w jamie otrzewnowej, jamie opłucnowej i jamie osierdzia. Przewlekła białaczka limfatyczna: objawy Przewlekła białaczka limfatyczna jest najczęściej występującą w Europie postacią białaczki. U około 50% chorych choroba jest zupełnie przypadkowo rozpoznawana, w tzw. bezobjawowym okresie. U pozostałych chorych występować może pogorszenie tolerancji wysiłku fizycznego, znaczne osłabienie, nocne poty oraz utrata masy ciała. Poza tym prawie zawsze u chorych stwierdza się powiększenie węzłów chłonnych, które są twarde i bolesne. Czasem stwierdza się powiększenie śledziony i niewielkie powiększenie wątroby, które mogą powodować bóle brzucha czy też wywoływać uczucie pełności w jamie brzusznej. Zdarza się, że choroba dotyka też skóry. Objawia się wówczas jej świądem, obecnością wyprysków i zmian zapalnych, krwawych wybroczyn, guzowatych nacieków, a czasem grzybicą i półpaścem. Nie można zapominać, że w przebiegu przewlekłej białaczki limfatycznej wystąpić może obrzęk ślinianek i gruczołów łzowych - jest to tzw. zespół Mikulicza. Poza tym jako powikłanie choroby rozwinąć się może niedokrwistość autoimmunohemolityczna oraz małopłytkowość immunologiczna. Białaczka włochatokomórkowa: objawy W przypadku białaczki włochatokomórkowej około ¼ chorych nie zgłasza żadnych objawów w chwili rozpoznania. U pozostałych obecne są takie objawy ogólne jak utrata masy ciała, osłabienie i nadmierna męczliwość. Gorączka i nocne poty zwykle nie występują. W związku z powiększeniem śledziony, chory może się skarżyć na ból brzucha, uczucie pełności w jamie brzusznej, a poza tym na zwiększoną skłonność do krwawień wynikającą z małopłytkowości i zwiększoną skłonność do zakażeń jako skutek granulocytopenii. Należy pamiętać, że obecne mogą być również objawy związane z zajęciem płuc, przewodu pokarmowego, nerek, kości, ośrodkowego układu nerwowego oraz opłucnej i otrzewnej. Białaczka: objawy u dzieci Najczęściej diagnozowaną białaczką u dzieci jest ostra białaczka limfoblastyczna, a szczyt zachorowań na nią przypada na okres między 2 a 5 rokiem życia. Co więcej, objawy tego nowotworu mogą się znacznie szybciej rozwijać w porównaniu z osobami dorosłymi. Znacznie rzadziej dzieci chorują na ostrą białaczkę szpikową czy też przewlekłą białaczkę szpikową. Na obecność białaczki u dziecka wskazywać może: złe samopoczucie senność brak apetytu bladość zwiększona podatność na zakażenia Poza tym obecne mogą być zasinienia, wybroczyny, krwawienia z nosa oraz bóle kostne - szczególnie częste w nocy i niezwiązane z żadnym urazem. Przy zajęciu chorobą ośrodkowego układu nerwowego charakterystyczne są: bóle głowy wymioty porażenia nerwów czaszkowych W badaniu dziecka wyczuwalne są powiększone węzły chłonne, wątroba, śledziona a czasem jądra (przy ich białaczkowym nacieku). Źródło: Autor: Białaczki (łac. leucaemia ) są chorobami nowotworowymi układu krwiotwórczego, które dotyczą układu białych krwinek. Białaczka: rozpoznanie Aby rozpoznać białaczkę, konieczne jest wykonanie wielu badań diagnostycznych. Zalicza się do nich: morfologię krwi z rozmazem i oznaczeniem liczby płytek krwi badania koagulologiczne takie jak APTT, INR, D-dimery i stężenie fibrynogenu biopsja aspiracyjna szpiku badania biomolekularne i cytogenetyczne szpiku badania cytochemiczne i cytoenzymatyczne komórek blastycznych krwi obwodowej lub w szpiku immunofenotypizacja komórek blastycznych z krwi obwodowej lub ze szpiku badanie USG jamy brzusznej, zdjęcie RTG klatki piersiowej oraz punkcja lędźwiowa (szczególnie przy podejrzeniu zajęcia ośrodkowego układu nerwowego) Białaczka: leczenie Obecnie w leczeniu białaczek wykorzystuje się polichemioterapię, czyli skojarzone leczenie cytostatyczne z wykorzystaniem leków o różnym mechanizmie działania. Do najczęściej stosowanych leków zalicza się leki alkilujące, leki pochodzenia roślinnego, antymetabolity, antybiotyki antracyklinowe, pochodne podofilotoksyny oraz takie leki jak asparaginaza, hydroksykarbamid czy glikokortykoidy. Warto wiedzieć, że terapia białaczek oparta jest na trzech etapach - indukcji remisji, konsolidacji remisji oraz podtrzymywaniu remisji. Celem pierwszego etapu jest uzyskanie redukcji masy komórek białaczkowych do ok. 1g (ok. 109 komórek), co doprowadza do ustąpienia klinicznych i laboratoryjnych objawów choroby, a także wycofania się stwierdzanych wyjściowo zmian narządowych. Pacjent uzyskuje wtedy tzw. całkowitą remisję hematologiczną. Jednym z najistotniejszych kryteriów całkowitej remisji jest odsetek komórek blastycznych w szpiku – nie powinien on przekraczać 5%. W drugim etapie leczenia dąży się do dalszej redukcji liczby komórek nowotworowych (ok. 1 mg komórek, tj. ok. 106 komórek) – nie podlegają one wtedy mechanizmom regulacji immunologicznej. Ostatni etap terapii służy całkowitemu wyleczeniu i trwa zazwyczaj dwa lata. Utrzymuje się go za pomocą okresowej polichemioterapii – w tym celu podaje się w odstępach 4-6 tygodniowych cykle mniej agresywnej chemioterapii ze zmieniającymi się cytostatykami, co zapobiega powstaniu krzyżowej oporności. Etap ten, tak samo jak poprzednie również prowadzi do redukcji liczby komórek białaczkowych, ale i utrzymuje prawidłową regulację immunologiczną. Warto pamiętać, że autologiczne lub allogeniczne przeszczepienie szpiku lub komórek krwiotwórczych jest współcześnie alternatywną metodą terapii wobec podtrzymującej cyklicznej chemioterapii. Szansa całkowitego wyleczenia (tzn. 5-letnie przeżycie bez objawów choroby) u chorych z allogeniczną transplantacją komórek krwiotwórczych wynosi ok. 60 procent, a u chorych z autologiczną transplantacją komórek krwiotwórczych wynosi ok. 30-40%. Natomiast u chorych leczonych jedynie chemioterapią wynosi ok. 20-25%. Oprócz chemioterapii, autologicznego i allogenicznego przeszczepiania szpiku kostnego lub komórek krwiotwórczych wykorzystuje się również w terapii białaczek leki skierowane przeciwko powierzchniowym antygenom, białkom oporności wielolekowej, enzymom, jak również nowe leki cytostatyczne.

jak wygląda chemioterapia u dzieci